Kadınlarımız

Tanıdığım ilk kadın.
Beni doğuran ve sütüyle besleyen Anamdı.
Karımın da hakkını teslim etmeliyim.
Her gün bir insanın aç ve tok olduğunu kim merak eder.
Bunu biri soruyorsa ya anadır, ya da eş.
Bu yaşıma geldim, sabah kahvaltısını yapmadan evden çıkmışlığım yoktur.
Karım, çok kere, sabahın körü bile olsa, kahvaltımı verip, beni işe öyle uğurlamıştır.
Yaşımız ilerlediği için, haliyle tansiyon problemi de yaşıyoruz malum.
Bu yaşa gelmiş birine hala ‘’İlacını içtin mi?’’ diye her gün ancak insanın eşi sorar.
Anacağımın gençlik yılları tütün tarlalarında geçmiş.
Şimdi amcam ve ailesinin yaşadığı köydeki evimizin kumunu çakılını, eşeğe yükleyerek Annemle Babamın taşıdığını bilirim.
Babam, Annemin kıymetini her daim bilmiş ve ona değer vermiştir.
Ama Nazım Hikmet’in ‘Kuvayı Milliye Destanında’ yazdığı gibi kadınlarımızın soframızdaki yeri hala öküzümüzden sonra geliyor maalesef.
Kadınlar tarlada çalışırken, erkeklerin köy kahvesinde pişpirik oynayarak vakit öldürdükleri hikayelerle dolu Anadolu köyleri.
Köylerde durum böyle de, şehirli erkekler çok mu medeni.
Büyük şehirlerimizde karısını sokak ortasında boğazlayan erkek müsveddeleriyle ilgili haberli izliyoruz.
Üçüncü sayfaların tamamı ya cinsel istismar, ya da kadına şiddet haberleriyle dolu.
Bu satırların yazıldığı sırada yan masada yazısını hazırlayan İsmail Başaran, ajanslardan sıcağı sıcağına gündeme düşen ‘’Öğrencilerine tacizde bulunan bir öğretmen tutuklandı’’ diye başlayan haberi yüksek sesle okuyordu.
Kayserili Cansel haberi henüz tazeliğini koruyorken üstelik.
Bütün Türkiye Özgecan’a ağladı.
Hep bir ağızdan bu durumu lanetledik.
Ve fakat
Bir türlü kadına şiddeti önleyemiyoruz.
Bir kadın cinayeti duyulduğunda kaç kişinin aklından o an ‘’Kim bilir ne yapmıştır’’ diye geçirmiyor.
İyimser bir tahminde bulunayım dilerseniz.
En az yarımız böyle düşünüyor inanın.
İki kişiden biri, öleni suçlu, öldüreni masum gördüğü sürece, bu toplumda kadına şiddet önlenemez.
Oysa sevilmek için yaratılmıştır kadın.
Dövülmek için değil.
Kadınlar günü kutlu olsun.