1965'den Sonsuza

Samsunspor'un kuruluş tarihine atıfta bulunularak, Samsun ve Samsunspor
sevgisinin sonsuza dek süreceğini anlatan muhteşem bir tribün gösterisiyle 
başladı maç.
İyi bir Smasunpor taraftarı olan genç bir avukat Engin Sever'in organize ettiği 
tribünlerde sık sık tekrarlanan Karaografi gösterisi büyük - küçük bütün takım 
taraftarlarını kıskandıracak özellikteydi.
Samsunspor, taraftarının hiç dinmeyen tezahüratı ve bunun etkisiyle hemen 
sonuca gitmek istese de karşısında bu Lig'in en dişli ekiplerinden biri vardı.
Gaziantep takımı ilk yarı boyunca saha içine çok iyi yerleşerek, Samsunspor'un 
savunma arkasına atacağı toplarla pozisyon bulmasını engelledi.
Maçın ilk yarısında her iki takımda pozisyon üretmekte sıkıntı çekti.
Maç daha çok orta alan mücadelesi şeklinde geçti.
Ve fakat.
Ortaya koydukları mücadele bakımından her iki takımın oyuncularını da kutlamak 
gerekir ama Samsunspor açısından devrede pozisyon kısırlığı çekilmesinin 
nedenlerinden biri de Mustafa Sevgi, Ersel ve Ekigho'nun yetersizliğiydi.
Ama beni en çok Mustafa Sevgi şaşırtmıştır.
Samsunspor şu ana kadar bu Lig'in en golcü takımıysa bunda Mustafa Sevgi'nin 
yaptığı servislerin etkisi büyüktü.
Mustafa Sevgi, dün kendisini bugüne değin izlemeye alıştığımız güçte ve 
yeterlilikte değildi.
Ümit Özat maçın ikinci yarısında bu üç oyuncusunu dışarıya alarak takımının 
aksyan yönlerine çare bulmaya çalıştı.
Ama çıkanların yerine giren Alperen Pak, Musa Aydın ve Murat Gürbüzerol, Ümit 
Özat'ın ve dolayısıyla Samsunspor'un derdine çare olamadılar.
Gaziantep Büyükşehir Belediyespor, Samsun'a yenilmemek amacıyla gelmiş 
"Yemeden atacağımız bir gol kazancımız olur" gibi bir görüntüdeydiler.
Atacak pozisyonu Samsunspor onlara vermedi ama yemediler de.
Güzel bir oyundu.
Eksik olan goldü.
Buna üzülmemizin tek nedeni de o muhteşem tribün gösterisini takımın golle 
süsleyememiş olmasıdır.
Futbolda bu da var.
"Sağlık olsun" demek en uygunu olacak galiba.